Stabat mater dolorosa 40) Cuius animam gementem, O quam tristis et afflicta Fuit illa benedicta Mater unigeniti ! : Quae moerebat et dolebat Quis est homo, qui non fleret, Christi matrem si videret In tanto supplicio ! Quis non posset contristari, Piam matrem contemplari, Dolentem cum filio?! XXV. Jacopon us. Weinend stand die schmerzgebeugte Mutter an dem Kreuz, das feuchte Auge an dem Sohne hing. Durch die Seele, angstbeklommen, Gramdurchwühlt, in Leid verschwommen, Ihr des Schwertes Schneide ging. Wie war traurig und zerschlagen, Welche Qual hat Sie erduldet! Zitternd sah Sie unverschuldet Wer sollt' da nicht trauernd stehen, Wenn die Mutter er gesehen In so tiefen Sammers Noth! Wer nicht mit der Treuen weinen, Seinen Schmerz mit Ihrem einen, Leidend mit dem Sohn den Tod! Pro peccatis suae gentis Vidit lesum in tormentis Et flagellis subditum! Vidit dulcem suum natum Moriendo desolatum, Dum emisit spiritum. Eia mater, fons amoris! Me sentire vim doloris Fac, ut tecum lugeam! Fac, ut ardeat cor meum, In amando Christum deum, Ut tibi complaceam! Sancta mater! istud agas: Crucifixi fige plagas Cordi meo valide; Tui nati vulnerati, Tam dignati, pro me pati, Poenas mecum divide! Fac me vere tecum flere, Crucifixo condolere, Donec ego vixero ! luxta crucem tecum slare, Te libenter sociare In planctu desidero ! |