Nec solam remeare animam, sed corpore Coelestes intrare plagas, et inane sepulcri Arcanum vacuis adopertum linquere terris 2; Nate Patris summi, nostroque salutifer ævo, Virtutes patrias Genitor cuí tradidit omnes, Nil ex invidiâ retinens, plenusque datorum3, Pande viam precibus, patriasque hæc perfer ad aures.
Da, Pater, invictam contra omnia crimina mentem, Vipereumque nefas nocituri averte veneni : Sit satis antiquam serpens quòd perdidit Evam, Deceptumque adjunxit Adam. Nos sera nepotum Semina, veridicis ætas prædicta prophetis, Vitemus laqueos quos lethifer implicat anguis. Pande viam, quæ me post vincula corporis ægri In sublime ferat, puri quà lactea cœli Semita ventosæ superat vaga lumina lunæ ; Quà proceres abiere pii, quàque integer * olim Raptus quadrijugo penetrat super æthera curru Helias ', et solido cum corpore prævius Enoch 7.
Da, Pater, æterni speratam luminis auram Si lapides non juro deos, unumque verendi 8 Suscipiens altare sacri, libamina vitæ Intemerata fero; si te Dominique Deique Unigenæ cognosco Patrem, mistumque duobus o, Qui super 10 æquoreas volitabat Spiritus undas.
Da, Genitor, veniam, cruciataque pectora purga, Si te non pecudum fibris, non sanguine fuso Quæro, nec arcanis numen conjecto sub extis; Si scelere abstineo, errori ipse obnoxius, et si Opto magis, quàm fido, bonus purusque probari. 375 Confessam dignare animam 1, si membra caduca Exsecror, et tacitum si pœnitet, altaque sensus Formido excruciat, tormentaque sera gehennæ Anticipat, patiturque suos mens
Da, Pater, hæc nostro fieri rata vota3 precatu : Nil metuam, cupiamque nihil; satis hoc rear esse Quod satis est; nil turpe velim, nec causa pudoris Sim mihi; non faciam cuiquam, quæ tempore eodem Nolim facta mihi; nec vero crimine lædar, Nec maculer dubio ; paulùm distare videtur Suspectus verèque reus; malé posse facultas Nulla sit, et bene posse adsit tranquilla potestas ; Sim tenui victu atque habitu; sim carus amicis; Et semper genitor, sinè vulnere nominis hujus"; Non animo doleam, non corpore; cuncta quietis Fungantur membra officiis nec saucius ullis Partibus amissum quidquam desideret usus; Pace fruar; securus agam 7, miracula terræ Nulla putem; supréma mihi quum venerit hora, Nec timeat mortem bene conscia vita, nec optet; 895 Purus ab occultis quum, te indulgente, videbor,
Omnia despiciam, fuerit quum sola voluptas
Judicium sperare tuum : quod dum sua differt Tempora, cunctaturque dies, procul exige sævum Insidiatorem blandis erroribus anguem.
4 a Dubio (sous-entendu « crimine »).
je perde un seul de mes enfants.
« Officiis,» nous doutons que la fin de cette prière soit de saint Paulin. Quelques traces d'épicuréisme s'accordent mal avec la sainteté et accusent plutôt la main d'un disciple d'Horace, d'Ausone, par exemple.
Agam, que je vive. Occultis,» péchés secrets,
« Sinè vulnere nominis hujus, » sans aucune atteinte « Quod » a pour antécédent à ce nom, c'est-à-dire sans que « judicium.
Hæc pia, sed moesto trepidantia vota reatu', Christe, apud æternum placabilis assere Patrem, Salvator, Deus ac Dominus, mens, gloria, Verbum, Filius ex vero verus, de lumine lumen, Æterno cum Patre manens, in sæcula regnans; Consona quem celebrat modulato carmine plebes, Et responsuris ferit aera vocibus Amen.
Sedimus ignotos diræ Babylonis ad amnes Captivi, Judæa manus, miserabile flentes, Quum patrium memori traheremus pectore Sion, Et meritum justâ suspiraremus ab irâ Exilium, lentis quà consita ripa salictis, Hospitibus populis umbras præbebat amicas. Illic Assyria mediis in moenibus urbis, Obliti lætas per mosta silentia voces, De salicum ramis suspendimus organa nostra.
Namque dabat nobis durum gravis ira dolorem, Quòd solita in sancto depromi cantica templo 5, Hæc ad delicias sibi nos cantare jubebat Impius ille, domo qui nos abduxerat, hostis.
«Mesto.... reatu, » dans la triste situation d'un accusé, dans l'attente douloureuse du jugement. Ici saint Paulin nous semble rc- prendre la parole.
« Hæc vota assere, » défends, soutiens, appuie ces vœux. «Traheremus. D
lui dans les pays étrangers le souvenir de la patrie.
4 Irâ, » douleur, regret.
ŏ « Solita in sancto depromi cantica templo, » les cantiques chantés habituellement dans le temple saint. On dit au propre depromere sagittam, tirer, lancer très-belle et très-énergique. L'exi- une flèche, et au figuré depromere le traine en quelque sorte avec voces, proférer des paroles. L'infi
Ergone divinas laudes, et carmina castis Apta choris, inter sacra barbara, foedaque busta, Inter et accensas funestis ignibus aras, Heu malè de nostro lætis mærore 1 canemus, Deque pio ritu luxum faciemus iniquum, Mystica ad hostilem modulantes cantica ludum? Quo miseri nunc ore sacros cantabimus hymnos? Quove loco Babylon poscit sibi cantica Sion? Sed Domini carmen tellus aliena mereri Non capit 2, indignas sacra vox avertitur aures.
Si tamen, ut captis, dominus violentior instas, Et si tantus amor Sion pia noscere vobis Cantica, si pergis me cogere non tua fari, Et divina tibi quænam sint cantica Sion 3, Accipe 4 quid captæ Deus ultor spondeat urbi. Ne longum speres isto gaudere triumpho, Impie, quo sacrum prodi tibi præcipis hymnum, Ecce quis est hymnus Domini, quæ cantica Sion: « Si fuero oblitus mea moenia, te, mea cura, Urbs Hierusalem, fiat mea non memor unquam Dextra meî; mea lingua meis et adhæreat arens Faucibus, æterno nisi te complectar amore, Et nisi, principio promissi in sæcula regni, Lætitiæque meæ primo reminiscar in anno Te cunctis, Hierusalem, præponere terris.
Esto memor tùm prolis Edom, ut versâ vice nostrum Adspiciat confusa diem, quo plebs tua' claram Moenibus æternis Hierusalen habitabit, Cui nunc gens oblita tuî crudele minatur Excidium, dicens: Invisam funditus urbem
nitif depromi est régi par le participe solita.
De nostro lætis moerore, » (des étrangers) joyeux de notre douleur, pour qui notre douleur est un sujet de joie.
2 « Mereri non capit, » n'est pas susceptible de mériter, c'està-dire est indigne, n'est point digne d'entendre...
3 Construisez : «fari quænam sint divina cantica Sion. >>
Diruite, et vacuate manu, vestigia donec Nulla relinquantur, muris ad inane redactis. Infelix miseræ Babylonis filia! Felix Qui tibi pro nobis in nos tua gesta rependet, Nec minus ille beatus erit, qui parva tenebit Et simul elidet solidæ tua pignora petræ!
Si cupis exstinctâ Babylonis stirpe beari, In te ipso primis gliscentia crimina flammis
Frange fide jam propter adest petra Christus, in ipso Vipeream sobolem validis elide lacertis. Nam Babylon nomen confusio, filia cujus Est caro peccatis mater, quæ turba saluti Noxia, corporeis ducit mala semina fibris. Hæc vincenda tibi, si vis evincere mortem. Namque tuis tales inclusos ossibus hostes, Si permittantur crescendo assumere vires, Difficili vinces luctamine 7: præripe parvos Dum reptat teneris vitiorum infantia membris. Quæ nisi præcaveas, auctâ virtute necabit Concordem vitiis animam terrena propago. Ne parcas igitur talem mactare catervam; Non tibi crimen erit nocituram perdere gentem, Ultricemque malo perfundere sanguine petram: Gaudet enim justus, si concidat impia proles. Nam magis atque magis pius istâ cæde piatur, Si perimat peccata suis dominantia membris, Et fractâ in Christo vitiorum plebe triumphet.
1 << Vestigia,» vestiges, traces. « In nos tua gesta, » ce que tu as fait contre nous, les maux que tu nous a faits.
« Tua pignora, » tes enfants. 4 « Si cupis, » etc. Ici commence l'explication symbolique du psaume. ४ « de « propè.
Propter » est le synonyme
6 « Babylon nomen confusio, » Babylone signifie confusion.
« Namque tuis.... luctamine. » Construisez: « vinces difficili luctamine tales hostes inclusos tuis ossibus, si permittantur assumere vires crescendo. »
Ici le poète compare les vices à des enfants qu'il faut écraser contre la pierre angulaire de l'Église, comme la postérité d'Edom, tandis que leurs membres sont encore délicats et à peine formés. 9 << Virtute,» force, vigueur.
« PreviousContinue » |