Conspectus libelli. Cap. I. De Georgio Mono. § 1. De libro Parisino Graeco 2919. § 2. De divisione et ratione scholiorum libri Parisini. § 3. De Georgiis Hermogenis interpretibus. § 4. De commentarii Georgii Moni apud alios Hermogenis interpretes vestigiis obviis. § 5. De Georgii Moni scriptis et doctrina. § 6. De Georgii Moni aetate. Cap. II. De Syriani arte rhetorica. § 1. De Syriano et Aquila. § 2. De Syriano et Hermogene. § 3. De Syriano et Metrophane. Cap. III. De Eustathio. § 1. De commentarii Eustathiani forma et capitibus. § 2. Ad Hermogenis prooemium. § 3. Ad Hermogenis partitionem statuum. § 4. Ad statum coniecturalem. § 5. Ad statum finitivum. § 6. Ad statum qualitatis iuridicialis absolutae. § 7. Ad genera status qualitatis adsumptivae. § 8. Ad statum negotialem. Cap. IV. De ceteris rhetoribus quorum mentio apud Georgium occurrit. § 1. De Anastasio. § 2. De Anepigrapho. § 3. De Athanasio. § 4. De Harpocratione. § 5. De Maiore. § 6. De Menandro Diaereta. § 7. De Metrophane. § 8. De Minuciano. § 9. De Sopatro. § 10. De Tyranno. § 11. De Ulpiano. Praefatio. WALZIUS in edendo Rhetorum Graecorum volumine septimo libros manu scriptos adhibuit Parisinos 1983 et 2977 membranaceos, saeculo decimo exaratos. Atque continentur volumine W VII. (p. 104-655) Ανωνύμου σχόλια εἰς τάσεις; sequuntur (p. 655) Georgii cuiusdam rhetoris ab editore falso Diaeretae appellati capita nonnulla, quae eadem in alio commentario eic Tac CTάceIc exstare WALZIUS dicit, scilicet in codice Mediceo Plut. LVII 5, ex quo in codicem Vindobonensem transscripta ea esse. Sunt autem capita illa excerpta e commentario in Hermogenem condito, qui fere integer servatus est codice Parisino 2919, cuius libri primus WALZIUS (VI 503) mentionem fecit neque tamen in edendis rhetoribus Graecis rationem habuit. Eundem in librum cum vere anni 1895 etiam R. REITZENSTEINIUS incidisset, locos complures et doctrina oratoria et crebritate rhetorum laudatorum insignes excerpsit excerptosque BRUNONI KEILIO obtulit, qui tunc temporis huic provinciae oratoriae imprimis operam navavit. Qui postquam librum ad augendam artis rhetoricae scientiam et historiam alicuius esse pretii cognovit, et ipse aestate 1895 Lutetiam profectus librum inspexit, capitum titulos exscripsit, locos singulos excerpsit. Quo facto cum accuratius libri virtutes perspexisset, dignum eum esse statuit, cui aliquid laboris et studii impenderetur. Sed aliis rebus occupatus cum ipse hunc laborem recusare coactus esset, anno 1899 auctor mihi factus est, ut libro operam darem; quare mense Augusto eiusdem anni Lutetiam me contuli, ut in ipsa Bibliotheca Nationali librum Parisinum 2919 integrum describerem et exemplum descriptum meum iterum cum libro Parisino conferrem. Hunc igitur librum quaestionum mearum fundamentum ieci vel potius fontem ita feci, ut inde quae ad illustrandam artis rhetoricae aevi imperatoris historiam idonea mihi videbantur esse, excerperem eaque virorum doctorum sub oculis ponerem et pro viribus illustrarem. Tribus autem capitibus, altero tertio quarto, quae his rebus atque quaestionibus repleta sunt, par erat primum proponere, quo de Georgio Mono commentarii Parisini auctore dicerem. Moneo autem hunc meum libellum ad finem fere perscriptum fuisse, priusquam GLOECKNERI Quaestiones Rhetoricae (Bresl. Phil. Abh. VIII, 2) optimae frugis plenissimae mihi innotuissent. Vellem licuisset mihi tertium meum de Eustathio rhetore caput ad exemplum eorum, quibus GLOECKNERUS Minuciani doctrinam illustravit, excolere atque perpolire: sed res meae obstabant, quippe quae flagitarent, ut finem quaestionibus imponerem. Spero autem me collectis omnibus quae mihi innotuerunt Eustathii fragmentis doctrinam huius rhetoris in pleniore luce posuisse, quem posteriores auctoritate graviorem quam adhuc putabatur habebant. Grato animo hoc loco commemoro viros doctissimos praeceptores carissimos, quorum consiliis in conficiendo libello uti mihi licuit, cum RICARDUM REITZENSTEINIUM tum BRUNONEM KEILIUM, qui pro sua illius in quam me contuli provinciae rhetoricae arduae atque adhuc incultae cognitione dux mihi fuit indefessus. I. De Georgio Mono. § 1. De libro Parisino Graeco 2919.1) Liber Parisinus Graecus 2919 (P) est saeculi decimi membranaceus formae quadratae ita, ut singulae paginae versus tricenos binos contineant; totus ab uno scriba exaratus est minusculis quae dicuntur elementis eisque pulcherrimis uso. Maiuscula idem adhibuit in perscribendis et summariis, quae margini per totum librum adpinxit, et totius operis titulo quem tradit: Σχόλια σὺν Θεῷ εἰς τὴν διαίρεσιν ἀπὸ φωνῆς τοῦ αὐτοῦ Γεωργίου τοῦ Μόνου, σοφιστοῦ Ἀλεξανδρείας. Incipit liber: Αρχόμενοι σὺν θεῷ τῆς διαιρέσεως φέρε δὴ πρό γε πάντων ζητήσωμεν, τί ὅλως ἐστὶ διαίρεσις, ἵνα μὴ περὶ ἀγνοουμένων τοὺς λόγους ποιήσωμεν. Ιστέον τοίνυν κτλ., desinit: ἀποδείκνυται τὸ ζητούμενον (ef. Rh. Gr. VII 695, 36 Walz). Subscriptio legitur in folio 245 v: Ἐπληρώθη σὺν Θεῷ | καὶ ἡ διαίρεσις + | εὐτυχῶς Ζήνωνι | σχολαστικῷ+, quam et ipsam scriba ex exemplo suo descripsit; nam ἐπληρώθη ἡ διαίρεσις -- σχολαστικῷ non tam librarii subscriptio quam scholastici est, qui est homo artis oratoriae disciplinis imbutus: quare Zeno hic discipulus Georgii fuisse videtur, qui magistri doctrinam litteris complexus est. Totum igitur volumen Georgii Moni completur commentario in Hermogenis librum περὶ στάσεων, cui Hermogenis arti fuisse qui περὶ διαιρέσεως inscriberent satis constat.) Liber qualis nunc est folia 246 continet); continebat primitus fortasse 270, nam post fol. 24 unus, post fol. 215 duo quaterniones periisse videntur. Atque priore lacuna et sextaе прάžεшс pars extrema et initium septimae hausta sunt, quem lacunae ambitum ratione certissima definire licet. Hiat enim sententia inter folia 24 et 25, id est post quaternionem tertium; et magnum esse detrimentum ex ipsius auctoris verbis concluditur; dispositionem enim sextae πράξεως accurate, ut assolet, auctor perscripsit fol. 23r 9: φέρε δή λοιπὸν ἡμεῖς ἐπὶ τὰ ἕτερα δύο μετέλθωμεν κεφάλαια· ἓξ γὰρ ὑπεχόμεθα ζητῆσαι (cf. fol. 18r 32), ὧν τέσσαρα ἡ προλαβοῦσα πρᾶξις ἐξήτασεν. ἔτι τοίνυν πέμπτον 1) Omont, Inv. somm. des man. gr. de la bibl. nation. tom. III p. 61. 2) Gloeckner l. c. p. 41. 3) Numerantur in libro folia tantum 245, numero 159 male iterato; distinxi fol. 159 et 1594. |