Gorg. 453 A 343 D 349 B in B Theaet. 146 B 192 D Soph. 244 B 258 C Alcib. II 148 C Charm. 170 A Euthyd. 300 D Gorg. 488 B, in A Civ. 349 B 588 A Leg. 766 C, in D Civ. 574 A, in recentioribus codicibus e. g. Civ. 417 B 505 B. tamen πλέον libri multo saepius praebent, ita Euthyphr. 12 C Apol. 19 A Phaed. 93 B 114 E 115 C Crat. 387 A 387 C 428 A Theaet. 161 B 200 C Politic. 262 C 305 B Parm. 154 D Phil. 24 C Symp. 175 E 217 C 222 D Phaedr. 261 B 275 C Alcib. I 106 A II 148 B Lach. 190 C Euthyd. 290 B 483 C 483 D Men. 91 E Hipp. I 282 E bis Io. 535 D Civ. 349 C 466 C Criti. 114 E Leg. 689 B 697 D 751 B 774 D formae αλουργής ἁλουργοῦς ἀλουργός memoria Platonica probantur, ef Tim. 68 Cáλoupɣoûv codicum A al. áλoupɣóv codicum FSsv. Civ. 429 D ἁλουργά. ceteri scriptores duas tantum formas αλουργής ἁλουργός promiscuo usu adhibuerunt, vide Lobeck ad Phryn. p. 185 76) etiam Éкπλeшc, quamquam alias apud Platonem non legitur, tolerari potest. Eμmλewс testantur membranae omnes Theaet. 156 E Civ. 411 C 505 C 75) tres 77) quae forma in recenti libro (E) occurrit μecoreía, ea Attica est. cf. Kühner-Blass I p. 134. 552. Meisterhans p. 128. item Leg. 909 B recentes codices μεσογείων suppeditant, ubi 4 μεσογαίων, sed at ex correctura habet 78) κаlαрióτηс Epin. 984 A traditur 79) αὐτῶν vel autŵv lectio Crusiani cum sermonis lege pugnat, cf. Krueger 47, 9, 12. aŬTOúc ut per epanalepsin dictum accipiendum est 80) comparativum per o scriptum adiectivi CTEvóc quem B offert, grammatici antiqui agnoscunt, cf. Kühner-Blass I p. 558 adn. 2. Tim. 66 D omnes libri cteνώτεραι praebent 81) scriptionem dévvaoc Platoni non imputo, recurrit Leg. 966 E in quibusdam libris 82) пývτληto voluit Hirschig 83) Téрav ubi apud Platonem reperitur eandem vim atque πέρα habet, cf. Tim. 89 C ου βίου οὐκ ἂν ποτέ τις εἰς τὸ πέραν ἔτι βιψη. Leg. 670 Α τοὺς ἤδη τριακοντούτας καὶ τῶν πεντήκοντα πέραν (sic 4) γεγονότας. de scriptura Téрa monendum est ī adscriptum ut Phaed. 112 E ita Phil. 12 C Gorg. 487 D Civ. 423 B 493 D 559 B 561 A 590 A Tim. 29 D 65 D Criti. 110 D desiderari; adest in A Civ. 561 A, in BT Phaedr. 241 D 84) πρός tam post ἄναντες quam pone γάρ redundare patet. пе прос άνаντEC quidem, quod apud Aristotelem legitur invehentem in hunc Phaedonis locum met. 2, 2 τὸ γὰρ λοιπὸν πρὸς ἄναντες ἤδη πᾶσιν εἶναι τὴν φοράν, sententiae Platonicae conveniens est 85) cf. p. 113 D Bucavτec omnibus libris traditum 86) voculam τε in dictione παντάπασί τε ἀληθῆ εἶναι καὶ ὑγιῆ ante ἀληθῆ positam nil offensionis habere ex locis ab Astio lexic. III p. 365 conlectis commode intellegitur 87) paullo inferius ipsi vetustissimi libri BCD coniunctivum dóŋ post onшc praebent, item aliis locis ut Symp. 174 E coniunctivus aoristi cum onwc copulatur. cf. Krueger 54, 8, 5. Meisterhans 3 p. 254 88) de formarum àvdpeía ávòpia memoria Platonica disputavit Schanz ed. VII praef. § 7. forma per scripta etiam papyro confirmatur p. 68 D. cf. adn. 48 89) neque imperfecto locus est neque forma coa Platoni vindicari debet, de qua cf. Kühner-Blass II p. 242 Jahrb. f. class. Philol. Suppl. Bd XXVIII. 3333 In cultu cuiusque gentis, cuiusque aetatis, quae rationes inter homines et deos intercedant, optime illustratur precibus cum publice tum a privatis ad deos missis. Cum vero precibus omnium populorum et quae more maiorum sancita quaeque tempore sollemniter ac rite formulis sacris concepta sunt, per saecula retineantur sacris in caerimoniis ac ritibus et paulatim antiquis formis insinuentur novae rationes, facilius possumus pervestigare atque intellegere, quo ex fonte profectae quaque via progressae sint sententiae illae rituales. Hanc in sententiam tractare mihi proposui preces Graecorum, quorum cultus atque ritus quantum et in rebus publicis et privatis valuerint nemo nescit, quantumque nostris quoque in rebus sacris adhuc vigeant magis magisque intellegimus. Multi viri docti de precibus Graecorum disputaverunt multaque collegerunt multasque adnotaverunt rationes, quae in precatione respiciendae sunt. Imprimis Naegelsbach: Homerische Theologie 1840 de Homericis precibus optime disseruit, Autenrieth tertia curata editione 1884 cf. p. 197 sqq. nonnulla notabilia in notis attulit. Idemque Naegelsbach: Nachhomerische Theologie 1857 de insequenti aetate multa explicavit atque testimoniis illustravit; itemque E. v. Lasaulx: Die Gebete der Griechen und Römer, ind. lect. Wirceb. 1842 paucis paginis magnam copiam testimoniorum inter se respondentium congessit multasque rationes gravissimas perstrinxit. Praeterea adhibui C. Fr. Hermann: Lehrbuch der griech. Staatsaltertümer, tom. II Die gottesdienstlichen Altertümer der Griechen. 1846 § 21; Schoemann: Griech. Altertümer tom. II. 1902. p. 262 sqq. Stengel: Griech. Cultusaltertümer (Handbuch V, 22) 1898 p. 71 sqq., ubi summatim multa referuntur exemplisque, quae quidem in promptu sint, explicantur. Planius L. Schmidt: Die Ethik der alten Griechen. 1884. tom. I. p. 85 sqq. et II p. 31 sqq. de Graecorum precibus disputat atque eximia affert et de tempore inde a quinto saeculo, cuius ad explicationes saepius recurram. Attamen haud supervacaneum putavi denuo res illas sacras perquirere ita, ut ea, quae viri illi docti passim dispersa et alia ratione collecta atque paucis tantum exemplis illustrata adnotaverunt, uno tenore per nonnulla saecula persequar atque eo · consilio illustrem, ut et ex precandi usu eluceat, quo modo paulatim notiones atque sententiae Graecorum ex rudimentis rationum, ut ita dicam, naturalium ad honestiores illas sententias saeculi quinti, quarti seqq. pervenerint. Sed neque omnia Graecorum scripta pervestigare |