67 = = BC ἀναγκάζεται (Γ) BCd1Ev = Ev ὧν BCEv ὥσπερ οὖν καὶ αὐτῷ ὥσπερ οὖν καὶ αὖ om (s) BCd'Ev 8 αὐτῷ μοι = 8 ἦν ἐν τῷ σκέλει varias lectiones quas plurimas locus brevissimus offert, diversum ad quaestionem solvendam valere consentaneum est. qua de re varietatem scripturae in certae rationis tabellam redactam proposui, ita ut uno conspectu lectiones vim similem habentes comprehendantur, dissimiles distinguantur. tota autem lectionis varietas in genera duo dividitur, quorum alterum eos locos complectitur ubi Stobaeus a singulis partibus nostrae memoriae Platonicae discrepat, alterum eos ubi gnomologus ab universa traditione codicum Platonicorum abhorret. deinde prior lectionum classis rursus in tres partes secanda est. eos enim locos ubi Stobaeus a singulis pluribusve libris Platonicis propter menda plana eorum dirimitur a ceteris differentiis eius *) Numeri qui in hac sequentibusque tabellis leguntur ad appendicis numeros referendi sunt. dem classis secernere necessarium est: scripturis quas cuique originis recentissimae esse sumere licebit nullum traditionis discrimen efficitur; cum igitur iam in inlustrando quantum quisque codex Platonis a Stobaeo distet, locorum quos dixi nullam mentionem facere in rem est, tum maxime in processu quaestionis iuvabit, quae menda aperta singularum familiarum codicum Platonicorum propria sunt, ea ab initio extra rationem reliquisse. nam explorato qui codex Platonicus a Stobaeo proxime absit, num pro archetypa huius libri memoria recensio apud eclogarium obvia haberi possit quaerendum erit. quo in genere monendum est libros Stobaeo familiares a memoria apud eum reperta descendisse nullo iure dici, nisi peculiares lectiones, si quae sunt horum librorum tam ab excerptore quam ab aliis codicibus Platonis abhorrentes spurias esse apparuerit. ut igitur codicum qui ante alios cum Stobaeo conspirant proprietates omnes diligenter examinare necesse erit, ita de erratis horum librorum certissima quaeque a principio submovere ex re est. atque etiam illorum librorum menda manifesta qui praeter ceteros a Stobaeo abhorrent, a bonis eorum et dubiis scripturis segregata habere commodum est. cum enim ad illam quaestionem ascenditur, utrum nulla nisi ea librorum Platonis pars cuius memoria gnomologo praecipue probatur a traditione eius prognata sit, an demum post Stobaeum memoria Platonica in classes quae extant discesserit, in singulas lectiones librorum ab eclogario maxime discrepantium inquirendum erit. qua ab quaestione eas scripturas remotas esse expedit quas ultra Stobaeum recedere demonstrari posse sane desperandum est. verum etiamsi illas memoriae differentias quae ex vitiis planis singulorum codicum Platonis originem trahunt spreveris, tamen ne reliqui quidem loci ubi libri philosophi fluctuant, pariter omnes idonei sunt ex quibus quae ratio inter classes librorum et Stobaeum intersit cognoscatur. nam ubi minutiis codices Platonici inter se discrepant veluti usu formarum1) rebusque orthographicis 2), consensui partis alterutrius eorum cum Stobaeo aut nullum aut parvum pondus inest. et vilissimos quidem illos locos esse patet ubi eclogarius et pars librorum ea forma congruunt quae sola Platone digna, cui quae obstat a scriptore Attico aetatis qua Plato scripsit aliena est.3) nimirum formas subditivas paucarum membranarum Platonis proprias item ut singulorum codicum lectiones prorsus insanas e recenti lapsu scribarum ortum trahere sumi debet. eorum autem locorum ubi de formis agitur quibus quae obstant et ipsae Platonicae procul dubio sunt1), cautum puto tunc demum rationem habere, cum quid rei sit differentiis gravioribus") explanatum est. maxime vero illi loci inter 1) cf. θέλειν ἐθέλειν, γίγνεσθαι γίνεσθαι, ἐδύνατο ήδύνατο, ούν ξύν, μοί ἐμοί. 2) cf. τῷ τό. 3) cf. e. g. ἐδύνατο ἠδύνατο. 4) cf. e. g. μοί ἐμοί. 5) inter graviores differentias praecipue numeravi transpositiones verborum, mutata synonyma, verba addita aut neglecta excepto si кaí pro τε καί, πάλιν pro πάλιν γε sim. posita inveni. leniores differentias scripturae memorabiles esse videntur, ubi menda aperta textus Stobaeani in singulis libris Platonis recurrunt. atque hos locos ut ab iis secernerem quibus quasi fundamento quaestionem niti volui, a me impetrare non potui; locis ceteris qui ad res minutas casui atque licentiae scribarum obnoxias spectant classis altera earum lectionum variarum constituitur quas tacite extra disputationem relinqui iustum sit. has rationes secutus tabellam ita instruxi, ut in fronte eius de lectionibus quae Stobaeo cum singulis partibus nostrae memoriae communes sunt eae quae spuriae videntur omnes, reliquae, dubiae et verae, tantum ex parte legantur; de dubiis eae desunt quibus lenior differentia memoriae subest, de veris eae quae certissimis vitiis singulorum vel paucorum librorum Platonis opponuntur. cui primae classi lectionum Stobaei e dextra columna tabellae scripturas eiusmodi respondere videbis quae singulis libris Platonicis vel familiis singulis eorum traditae aut verae sint aut veritatis speciem quamvis parvam praebeant. una autem lineola a numeris paginarum remotos eos locos invenies, ubi Stobaeus cum quibusdam codicibus Platonis formis rebusque minutis talibus congruit quas aut pateat estilo Platonis fluxisse aut scripturis obstantibus pares esse. quibus lectionibus in dextra laterculi columna scripturae aut vere ambiguae aut eae quae usu Platonico satis respecto improbandae sunt opponuntur. tertium denique tabellae locum illae Stobaei lectiones obtinent quae ut procul dubio genuinae sunt, sic in plerisque librorum Platonis recurrunt; quibus lectionibus errata plana singulorum pluriumve codicum Platonicorum respondent. verum cum de locis quibus libri Platonis vacillant haud paucos in hac quaestione contemnendos esse probasse mihi videar, aliquotiens tamen rationem reddere par erit cur hos illos locos in numero neglegendorum recensuerim. his igitur ex adnotationibus appendicem1) factam vides, in qua indoles codicum singulorum Platonis tam mendis eorum gravioribus quam orthographia corrupta formis subditivis inlustrata est, deinde quorum verborum formam duplicem Plato adhibuerit, expeditum. quemadmodum autem qua orthographia quibus formis Plato usus sit singulis locis per se spectatis dispici non posse constat, ita ad eum locum quo diversa eiusdem vocabuli scriptura primo se obviam dedit, condicionem generalem unius cuiusque codicis Platonici librorumque Stobaeanorum adumbrare iustum putavi. certarum autem quarundam formarum explicato usu Platonico sic mihi indulsi ut in tabellis differentias ad formas easdem spectantes adnotare desisterem. 2) 1) notae in tabellis obviae, numeri per omnes eclogas ordine unico producti ad appendicem spectant. 2) ita semel significasse contentus fui scripturas riveceaι pro víγνεσθαι, ξυν pro cuv, αὑτοῦ pro ἑαυτοῦ, οὕτω pro οὕτως, δέ pro δαί, ἄν pro ἐάν, τὰ αὐτά pro ταὐτά, item omissionem litterae v paragogicae. haec de iis Stobaei lectionibus quae inter se discrepantibus libris Platonis in parte altera obviae, ab altera alienae sunt in classes tres distinguendis dicere habui. restant solius Stobaei scripturae peculiares quas potissimum qui omnia nostra exempla Phaedonis ex uno archetypo post Stobaeum scripto fluxisse probare in animo habent protracturos esse patet. verum huius quoque generis locos aliquot utique spernendos esse vix est quod moneam. ut enim lectiones testimoniorum propriae genuinae videantur oportet, si ex iis nostros libros Platonis artiore necessitudinis vinculo inter se coniunctos esse appariturum est1), ita quibus vitiis certis exempla quae exstant operis Stobaeani laborare conclamata res est, ea prorsus silentio praeteriri ratio postulat. huiusmodi igitur peculiaribus scripturis Stobaei seiunctis a reliquis quartum tabellae locum addixi; illas autem proprias lectiones gnomologi quibus qua veritatis species inest, plurimum a numeris paginarum distantes invenies. 2) qui de his locis pro priscae memoriae Phaedonis vestigiis in nostris libris oblitteratis habendi sint, attento animo quaerere nostrum erit. qua ratione in comparandis testimoniis cum libris Platonis laterculos variarum lectionum instituendos esse putaverim, exemplo eclogae ŵc ... ǹdú inlustratum habes; iam ex excerpti huius primi locis illis quibus momentum inest quid disci possit videndum est. ac primum quidem quoniam ecloga úc... ýðú nullae propriae lectiones Stobaei offeruntur, eam ad probandam originem communem nostrorum exemplarium Phaedonis nulli usui esse apparet. deinde loci in fronte tabellae inspiciendi sunt quibus libri Platonis variantur. p. 477, 22 pro vulgata lectione čokÉ TI legitur in Vaticano (4) eiusque adseclis (PGs) čoixev; idem testatur Stobaeus. tamen reliqua memoria peculiaris codicum (40Gs) ab excerptore aliena est; discrepant enim hi libri singuli vel universi ab ecloga omisso p. 477, 22 τοῦτο, additis p. 478, 1 αὐτόν p. 478, 8 πρότερον. propius autem a vetustissimis membranis BC quam a recentioribus E (ACEHJL) familiam (40Gs) abesse monendum est; p. 478, 2 cuvηuμévш libri BC (DGs) membranis E (ACEHJLTг) invitis tradunt; similiter p. 478, 1 deí quod in BC deest neque in (4) invenitur neque in (PGs) a principio fuisse videtur; atque etiam duabus aliis scripturis, p. 478, 5 aỦτоîc p. 478, 9 άλɣeivóv, maior pars librorum (40Gs) cum BC congruit. at ecce omnes eae lectiones quae consensu codicum BC (4) gravissimo probantur, apud Stobaeum desiderantur; nam cum libris E (ACEHJL) testatur gnomologus p. 478, 1 ἀναγκάζεσθαι ἀεί p. 478, 2 ἡμμένω p. 478, 5 αὐτῶν p. 478, 9 ἀλγειν. ergo horum recentium codicum memoriam prorsus enotare neglexi differentias prosodiae nec non scripturam e terminationis n (de qua cf. Meisterhans, gramm. inscr.3 p. 39 et 165. Schneider, Plat. Civ. I praef. p. 49 sq.). 1) cf. p. 412. 2) in ecloga wc άtonov ... ýðú nullum exemplum huius lectionum classis occurrit. eclogae simillimam esse patet, plurimum autem ab ea distare Vaticani lectione ἔοικεν (p. 477, 22) respecta libros BC dicendum est. Crusianum vero etiam longius quam Bodleianum ab excerpto remotum esse censeas propter lectionem eius p. 478, 1 καταλαμβάνη. atque ea quae loci graviores docent comprobantur minutiis; cf. praecipue p. 477, 24 τῷ p. 477, 25 θέλειν. praeter ἔοικεν (p. 477, 22) et παραγίγνεσθαι (p. 477, 25) textus Stobaeanus idem est ac libri E brevi ecloga funditus eversa sententia Cobeti1) est qui peculiarem librorum recentiorum Platonis memoriam post Photium ortam esse voluit. Byzantinos eo quo liber B scriptus est anno varia traditione Phaedonis usos esse demonstratum habes. praeter Bodleianum etiam alterum fontem nostrae memoriae Phaedonis tunc extitisse in propatulo est, cuius imago praecipue ex libris E (4CEHJL), deinde ex (ΔΦGs) resuscitanda videtur. perspecto autem nono saeculo p. Chr. n. memoriam Phaedonis in duas classes divisam fuisse quaerendum est ante Stobaeum an post eum discidium traditionis factum sit. quam ad quaestionem expediendam statuere oportebit, num omnes ab ecloga alienas lectiones singulorum librorum Platonis pro noviciis haberi liceat. ac potissimum quidem de iis scripturis agendum erit quae librorum BC (4) testimonio concordanti defenduntur. merito autem hi libri p. 478, 1 ἀεί post ἀναγκάζεσθαι in enuntiato ἐὰν δέ τις διώκῃ τὸ ἕτερον καὶ λαμβάνῃ, σχεδόν τι ἀναγκάζεσθαι λαμβάνειν καὶ τὸ ἕτερον omittere videntur; cf. Soph. 238 D ὁπόταν αὐτὸ ἐπιχειρῇ τις ἐλέγ χειν, ἐναντία αὐτόν αὑτῷ περὶ ἐκεῖνο ἀναγκάζεσθαι λέγειν. p. 261 Α σοφιστὴς φαίνεται ... προβλημάτων γέμειν, ὧν ἐπειδάν τι προβάλῃ, τοῦτο πρότερον ἀναγκαῖον διαμάχεσθαι. Phileb. 55 Β ἀλγοῦντα δὲ ἀναγκάζεσθαι φάναι κακὸν εἶναι τότε, ὅταν ἀλγῇ, κἂν ᾖ ἄριστος. Protag. 329 Ε πότερον οὖν ... μεταλαμβάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τούτων τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων οἱ μὲν ἄλλο, οἱ δὲ ἄλλο, ἢ ἀνάγκη εάνπερ τις ἓν λάβῃ ἅπαντα ἔχειν. deinde p. 478, 2 lectio codicum BC (ΔΦ) ἐκ μιᾶς κορυφῆς συνημμένω probanda est; cf. Soph. 245 Ε συνάπτεται γὰρ ἕτερον ἐξ ἄλλου. item p. 478, 9 ἀλγεινόν libris BC (ΔΦ) traditum scripturae άλreîv Stobaei reliquorumque codicum Platonis praeferendum puto, cum quod sequitur adiectivum dú adiectivo apte opponatur. atque etiam p. 477, 2 ubi Vaticano destituti sunt, antiquissimos libros B et C verum servasse probabile est. ut enim in sententia ὡς ἄτοπον . . . ἔοικέ τι εἶναι τοῦτο ὃ καλοῦσιν οἱ ἄνθρωποι ἡδύ vocula TI valde desideratur, ita collocatio pronominis ab adiectivo suo dirempti nil offensionis habet; cf. p. 65 D φαμέν τι εἶναι δίκαιον αὐτὸ ἢ οὐδέν. p. 73 Α ἀθάνατον ἡ ψυχή τι ἔοικεν εἶναι. p. 91 C ἐὰν μέν τι ὑμῖν δοκῶ ἀληθὲς λέγειν. Symp. 174 Ε καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. p. 194D εἴ τι ἴσως οἴοιο αἰσχρόν ὂν 1) cf. p. 410 adn. 6. |